On the road

Na een trip van zo’n 2000km met de auto en 450km met de Ferry ben ik momenteel in Hobart, Tasmanië klaar om te beginnen aan de South Coast track maar ik zal maar bij het begin beginnen…

Na een geweldig muzikaal laatste weekend als lodge manager, ik had namelijk 30 strijkmuzikanten(leeftijd 11-13 jaar) in de lodge die ongelofelijk goed konden spelen en een oefen weekend hadden samen met Bryce terug naar Gerringong gereden. Hier zou ik dinsdag aan mijn laatste kampje als Group leader te beginnen. Het kamp zou het zelfde programma hebben als drie kampjes die ik eerder gedraaid had op de zelfde locatie dus spannend zou het niet worden. Wat wel erg gaaf was dit kamp was dat in plaats van onze eigen surf instructeurs de surflessen dit keer gedraaid zouden worden door Pam Burridge. Een ex pro surfster die wereld kampioen werd bij de vrouwen in 1990 en een van de pioniers was voor de surf sport voor de vrouwen in Australië. Halverwege het kamp ontving ik helaas het nieuws dat de wildernis first aid cursus niet door ging door twee last minut afmeldingen. Goed balen dus! Maar gelukkig bood dit me de kans om nog een ander kamp mee te draaien met Lands Edge dit keer op een andere locatie namelijk in Murramarang National Park wat twee uur zuidelijker ligt van Gerringong.
Zondag 29 maart hadden we de hele dag voorbereiding/training op locatie. Dit kamp zou anders zijn als de kampjes die ik al gedraaid had want waar deze centre based waren was dit kamp meer een exped(expeditie). Dit bracht andere dingen met zich mee waaronder kaartlezen, satelliet telefoon, spot(tracker) en wandelen met bepakking een goede training/beproeving voor Tasmanië dus. Na al die informatie de avond gezellig onderling met alle instructeurs afgesloten met een kampvuur en vroeg naar bed want de komende dagen zouden intensief worden. De volgende dag vroeg opgestaan om de laatste informatie te mogen ontvangen en me daarna te verplaatsen naar mijn start locatie ‘Depot Beach’ waar ik mijn groep(13 meiden van 13/14 jaar) in de loop van de middag zou ontvangen. De eerste activiteit zou snorkelen zijn maar omdat de bus vertraging had en meer dan twee uur later aankwam was hier helaas geen tijd meer voor.
Omdat de zee zo dicht bij was en de meiden barste van de energie nog wel even voor ongeveer een half uur de zee ingedoken wat een nodige afwisseling was na 7 uur stilzitten in de bus. Na het zwemmen onszelf opgefrist, tenten opgezet, avond gekookt en gegeten. Nadat alle afwas was gedaan heb ik de meiden gebriefd over de volgende dag. Er stond namelijk een tocht van 10,5km op de planning van Depot beach naar Pretty Beach. Hierna nog een avondwandeling gemaakt over het strand om de avond nog goed af te sluiten.
De volgende dag vroeg op om mezelf voor de dag aan te melden(spot(tracker) aan / telefoon gesprek met base voor wat informatie over weer etc). Hierna iedereen gewekt, kamp afgebroken en ontbeten om rond 8.30 te vertrekken. De tocht verliep boven verwachting goed naast twee kleine EHBO gevallen. De meiden waren goed gezind, stapte stevig door en zongen er vrolijk op los. Hierdoor waren de 10,5km zo voorbij en waren we tegen het eind van de middag op onze eind locatie. Onderweg naast al het andere wildlife nog ‘Jeffrey’ de kangaroo en ‘Drake’ the red belly black snake(zwarte adder) tegen komen. Drake was een spannende aangezien hij namelijk half op het pad lag en een van de meiden er bijna op stapte voordat we hem ontdekte. Maar gelukkig lag Drake rustig te zonnen een schoot hij na een aantal foto’s door de plaatselijke paparazzi snel de bosjes in. Na een gezellige avond omringd door tientallen grazende kangaroo’s die nacht welverdiend geslapen in een nabij gelegen huisjes park.

Woensdag stond er surfen in de morgen en explore enviroment in de middag op het programma. De dag liep echter anders dan gepland. Tijdens het surfen viel Amy(een van de meiden) namelijk ongelukkig van haar surfboard waarna ze door haar eigen surf plank hard op de linker zijkant van haar hoofd geraakt werd. Toen ik haar vroeg of het ging zei ze van wel maar ze maakte een gedesoriënteerde duizelige indruk. Heb haar toen snel ondersteund en haar samen met de surf instructrice naar het strand begeleid. Hier eerste hulp verleent en na 10 minuten contact opgenomen met mijn coördinator om een plan te maken. We dachten namelijk dat ze een mogelijke hersenschudding had en waren niet zeker over haar nek omdat deze onderin zeer deed. Eenmaal aan de telefoon situatie uitgelegd en er werd besloten om uit te gaan van een mogelijke gebroken nek wat alle toeters en bellen met zich mee bracht. We hebben haar voorzichtig gestabiliseerd op een surfplank en ongeveer een half uur later arriveerde de ambulance. Omdat de broeders in een normale ambulance arriveerde(jeep was namelijk in de garage ter reparatie) en zij niet over de juiste brancard beschikte om Amy van het strand te evacueren werd de brandweer en zelfs de fire rescue ingeschakeld om haar van het strand af te halen. Na nog een half uur gewacht te hebben arriveerde ze eindelijk 14 man sterk en kon Amy eindelijk van het strand gedragen worden om naar het ziekenhuis te gaan. Mij allemaal een beetje overdreven(Ambulance stond 300 meter verderop) maar beter het zekere voor het onzekere zullen we maar zeggen. Hierna terug naar mijn overgebleven 12 meiden(voor het eerst mijn 10% verloren) om hun gerust te stellen en samen een plan te maken voor de rest van de dag. Gelukkig pikte ze het goed op. Na een rustige spelletjes middag in de schaduw richting onze slaap plek gewandeld waar we onze tenten opzetten en onze laatste avond afsloten met hoogte punten van het kamp en verhalen over avonturen beleefd tijdens kamperen. Helaas was er aan het eind van de avond nog niets bekend over Amy maar gelukkig bleek de volgende ochtend dat het naast een verrekte nek spier(M.Trapezius) dat het wel mee viel. De laatste dag stond na een adembenemende zonsopgang de laatste tocht van het kamp te wachten namelijk een tocht van 7km naar Bawley point waar we in de loop van de ochtend aankwamen. Hier werden de meiden rond 11 uur opgepikt door de bus om terug te worden gebracht naar Sydney en was het kamp helaas afgelopen. Ik kan zeggen dat dit van alle kampen die ik heb gedraaid met lands edge toch echt de beste was. Na de lunch waren we klaar en na tot ziens te hebben gezegd tegen alle instructeurs besloten om samen met Nick(een van de instructeurs) nog een nacht te blijven en die middag samen met hem voor een snorkel/speervis te gaan in de zee. Die avond heerlijk verse vis gegeten van de BBQ en de week nog goed afgesloten.

De volgende dag na in de ochtend nog een keer te zijn gaan snorkelen/speervissen op het gemak aan mijn roadtrip van 1100km richting Berri in Zuid-Australië begonnen om mijn auto te registreren. Die dag zou ik mijn tent opzetten in Wagga Wagga. De dag erna mijn weg verder vervolgt om in de loop van de middag mijn tent op te zetten op een prachtige bushcamping in balranald. Zondag 1e paasdag was de derde en laatste etappe richting Berri. Deze kreeg echter nog een staartje want ongeveer 150km voor berri branden er opeens rode lampjes op het dashboard. Snel auto langs de kant gezet en gekeken naar de motor kon echter niet op het eerste oog iets raars zien( mijn Auto kennis is nu niet de grootste) maar gelukkig stopte er na 5 minuten een auto met een erg vriendelijk echtpaar van wie de man op wonderbaarlijke wijze een monteur bleek te zijn. Hij kon me vertellen dat de riem van mijn waterpomp gesprongen was. Gelukkig kon hij die riem vervangen met degene van de airco(die ik toch niet gebruikte) waardoor hij me op wonderlijke wijze binnen 20 minuten weer op de weg had. Hij vertelde wel dat dit een tijdelijke oplossing was en dat ik zodra ik mijn plaats van bestemming had bereikt ik er de juiste riem op moest leggen. Of het voorbestemd was of puur geluk geen idee het waren in ieder geval twee jehova getuigen die mijn dag en auto gered hadden. Zag mezelf daar namelijk al staan in niemands land met een kapotte auto 100km van de dichtstbijzijnde stad. Na hen nogmaals bedankt te hebben de laatste 140km van mijn tocht gereden en tegen het eind van de middag had ik de finish behaald. Tweede paasdag was koud en regenachtig hierom vroeg ingecheckt in het hostel wat vol zat met Italianen, Fransen en Duitsers die werkte op het land voor hun tweedejaars visum en nu genoten van een extra lang weekend. Dinsdag was het lange weekend eindelijk voorbij dus vroeg op om eerst langs de garage te gaan waar ze mij gelukkig snel konden helpen. Toen mijn auto eenmaal weer in orde was naar het registratie bureau gegaan om de auto onder mijn naam te registreren. Hiermee was ik iets voor 10 uur klaar waarna mijn trip van 750km naar Melbourne kon beginnen waar ik aan het begin van de avond aankwam.

In Melbourne heb ik de avond doorgebracht met mijn twee neven Job en Niels die beide in Melbourne Studeren. Job had lekker gekookt en onder het genot van een wijntje gezellig bij gekletst. Uiteindelijk de avond nog afgesloten met een aantal drankjes in een sfeervolle bar in een van de back ally’s van Melbourne waar de drankjes vanuit een omgetoverde caravan werden geserveerd. De dag erna een wasje gedraaid, samen met job wezen lunchen en later een stukje van Melbourne wezen verkennen per fiets om tegen het begin van de avond de ferry richting Tasmanië te nemen.

De oversteek naar Tasmanië verliep rustig. We hadden een erg kalme zee waardoor we volgens planning rond 6 uur in Devonport aankwamen en ik iets voor zeven van de ferry afkon. Het beloofde een mooie dag te worden en omdat de dag nog jong was besloten om naar Cradle Mountain National park te rijden om een mooie tocht te gaan lopen als ‘warm up’ voor de South Coast track. Na eerst nog even snel te hebben ontbeten rond 8.30 begonnen aan de wandeling. Deze begon Dove Lake en zou via Lake lila, Wombat pool, Marions Lookout, Kitchen hut naar Cradle Mountain summit(1545m) leiden. Het pad was over het algemeen goed begaanbaar maar na een boulder over allerlei verschillende maten stenen voor de laatste 400m bereikte ik de top rond 11.30. Onder het genot van een muesli bar genoten van het geweldige uitzicht over het Nationaal park. Had extra geluk want volgens de rangers is cradle mountain summit voor ongeveer 350 dagen per jaar bedekt met een wolkendek waardoor je niets ziet of het zelfs te gevaarlijk is om hem te beklimmen. Na weer bijgetankt te zijn de zelfde weg weer afgedaald en eenmaal terug bij de Kitchen hut mijn weg verder vervolgd via de Twisted Lakes en Lake Hanson om rond kwart voor drie na een wandeling van ongeveer 12km weer terug te zijn bij het start punt. Vanaf hier begonnen aan mijn trip naar Hobart om net voorbij Queenstown mijn tent op te zetten. De volgende dag mijn weg verder vervolgt richting Hobart en onderweg een aantal stops gemaakt onder andere bij de Nelson falls en Lake St. Clair. Om ongeveer 100km voor Hobart mijn tent op te zetten naast twee campers. De avond aan het kampvuur doorgebracht met twee gepensioneerde stellen die beide met hun camper heel Australië door reizen. Na een goed koude nacht in de loop van de ochtend verder gereden naar Hobart om rond twee uur kennis te maken met de rest van de groep.

Ik zal de south coast track lopen met nog 9 andere deelnemers en twee guides. Van het hele gezelschap ben ik verre weg de jongste de rest is tussen de 30 en 50 jaar oud. Morgen vertrek ik om 8.30 met het vliegtuig naar melaluca vanuit waar de hike zal beginnen. Vooralsnog zien de weersvoorspellingen er goed uit maar het zal zeker koud, modderig en nat worden maar dit mag de pret niet drukken. Heb de afgelopen tijd erg uitgekeken naar deze tocht en over 9 dagen zullen we weten of ik de wildernis van Tasmanië overleefd heb…