South Coast Track

Na ongeveer 85km te hebben gelopen met een backpack tussen de 20 en 25 kilo(lag eraan hoeveel eten/drinken erin zat) over verschillend terein, paden van rots achtig tot modder tot over de knieën, een heel aantal rivieren van verschillende grote te zijn over gestoken, een heel aantal hoogte meters, elke dag te lopen met doorweekte schoenen(wonderbaarlijk geen enkele blaar) en extreem veel geluk te hebben gehad met het weer kan ik dan toch echt zeggen dat ik de South Coast Track uitgelopen heb. Het zijn een zware 9 dagen geweest maar ik heb er echt ongelofelijk van genoten. Hieronder volgt een kleine samenvatting van wat ik per dag zoal beleefd heb..

Dag 1 Hobart → Melalueca
Tijdens een trektocht zoals deze ben je van een hoop dingen afhankelijk die invloed hebben op het verloop van je tocht. Dit bleek al de eerste dag van de trektocht. Het originele plan was namelijk om rond 8.30 richting Melalueca te vliegen en vanaf hier het eerste deel van de tocht te lopen naar Point Eric. De dag verliep echter anders dan gepland. Dit kwam omdat het vliegtuig wat ons allemaal tegelijk zou vervoeren incl. bagage motor problemen had en hierdoor niet terug kon vliegen richting Hobart. Hierom zouden we in een kleiner vliegtuig vliegen dit betekende echter wel dat we in plaats van in een keer in drie keer over zouden vliegen. De eerste uren van de tocht dus al wachtend doorgebracht op Cambridge airport net buiten Hobart. Deze tijd goed besteed met de laatste dingen organiseren in mijn backpack(licht onderop zwaar in het midden etc.) en verder kennis maken met de groep. Iets na twee uur was het eindelijk mijn beurt om dan toch echt aan de trip te beginnen. Na een nogal turbulente vlucht van ongeveer 40 minuten met prachtige uitzichten aangekomen in Melalueca. Melalueca licht midden wildernis in de wildernis van South west National park en heeft een populatie tussen de 2 en 6 personen + een x aantal dagjes mensen of hikers. We zouden Point Eric voor het donker niet meer halen. Hierom de rest van de middag en avond doorgebracht in de trekkers hutten en een beetje op verkenning uit gegaan rondom de air strip maar er was niet heel veel te beleven.

Dag 2 Melalueca →Cox’s Bight (Point Eric)
13,4km
Rond 9 uur was het dan eindelijk zover de tocht kon beginnen. De tocht zou via een wet buttongrass vlakte naar het strand lijden waar we door een dicht begroeid stukje bos moesten om de kampeer plek te bereiken. Het pad was over het algemeen goed begaanbaar maar vooral op de vlakte zaten er een paar goed modderige stukken in. Op sommige stukken waren er planken over de modderigste stukken gelegd anders was het elke keer maar weer de vraag hoe diep het deze keer zou zijn. Gelijk aan het begin stond er een goede laag water over het pad waardoor we al in de eerste kilometer vochtige/natte voeten hadden. Na er gemoedelijk ingekomen te zijn waren de meeste van de groep rond 13 uur bij Point Eric. Hier eerst geluncht om even later de tenten voor de nacht op te zetten. Omdat het nog vroeg in de middag en erg mooi weer was besloot ik om Point Eric(erg toepasselijk) te beklimmen en hier onder het genot van een geweldig uitzicht en een zonnetje een boek te lezen. Toen het begon te schemeren besloten om weer terug te gaan het avond eten zou namelijk wel bijna klaar zijn. S ‘avonds nog genoten van een adem benemende sterren hemel en vroeg de slaapzak in gekropen want de volgende dag zouden we een aantal kilometers in moeten halen.

Dag 3 Cox’s Bight (Point Eric) → Louisa River
17,8km
Omdat we door omstandig heden een dag later aan de tocht begonnen waren zouden we vandaag een extra grote afstand lopen om weer terug op schema te komen. De dag begon gemoedelijk over het strand met een nog opkomende zon maar zou al snel zwaarder worden. We moesten namelijk een modderveld oversteken waarbij de ene poel nog dieper was dan de andere. Na een hoop geploeter door de modder hadden we onze eerste echte beklimming van de expeditie een soort van warming up voor de volgende dag. We moesten namelijk over de Red Point Hills een beklimming van ongeveer 255 hoogte meters. Na op de top genoten te hebben van het uitzicht onder het genot van een mueslireep verder gelopen via Faraway Creek naar Louisa Creek waar we zouden lunchen. Na de lunch stond ons nog ongeveer 6km te wachten naar Louisa River. Al lopend kwamen de Ironbounds steeds dichterbij en konden we een deel van de volgende etappe als een litteken de berg omhoog zien kronkelen. Voordat we het kamp bereikten moesten we nog onze laatste hindernis van de dag oversteken namelijk Louisa River. Onze toch al natte schoenen zouden hierna helemaal doorweekt zijn want waar Gaiters onder andere zijn gemaakt om water uit je schoenen te houden hebben deze bij een rivier oversteek geen schijn van kans. Eerst dus maar al het water uit die schoenen krijgen(een onmogelijke opgave) voordat we konden relaxen en sommigen zich zowel mentaal als fysiek konden voorbereiden op de klim van de volgende dag.

Dag 4 Louisa River → Little Deadmans Bay
12,3km
Na een nogal frisse nacht stond de wekker rond 4 uur. Vandaag zouden we namelijk de Ironbounds oversteken wat een klim van 905 hoogte meters betekende en waarna we 935 hoogte meters moesten dalen richting kamp een zware dag kun je wel stellen. De eerste groep vertrok rond half 6 en ik vertrok met nog een aantal andere in de tweede groep rond 6 uur in het donker waarna we de eerste groep even later tijdens de klim inhaalden. Het was een lange/zware klim met prachtige uitzichten. Na een klim van ongeveer 3 uur kwamen we aan bij het hoogste punt van het pad ‘de top’. Hierna begonnen we aan het dalen. Waar de klim door een nogal blootgesteld grasland liep met weinig beschutting daalde we al snel af in een dicht begroeid nat en glibberig bos met de nodige omgevallen boven als obstakels. Na uitdagende en intensieve dag kwam ik als eerste moe maar voldaan aan in Little Deadmans Bay rond half 4. De rest van de groep volgde stuk voor stuk in de uren daarna. Niet iedereen van de groep was even snel en rond zeven uur ontvingen we van de guide die achteraan liep het verontrustende nieuws dat ze mogelijk verdwaald waren. Ze konden namelijk in het donker het juiste pad niet meer onderscheiden. Hierom gewapend met een hoofdlamp en een fluitje met een aantal die nog energie over hadden op reddingsactie uit te gaan om de ‘verloren’ 4 ongeveer 2 kilometer van het kamp verwijderd te vinden. S ‘avonds nog welverdiend genoten van een kampvuur.

Dag 5 Little Deadmans Bay
Dag 5 was een rust dag. Ik heb hier letterlijk en figuurlijk optimaal gebruik van gemaakt want ik voelde me niet zo lekker. Was deze dag dus voornamelijk in mijn slaapzak of op de wc te vinden. Gelukkig ging het naar mate de dag vorderde beter en kwam mijn buik tot rust en eetlust weer terug.

Dag 6 Little deadmans Bay → Prion Boat Crossing
9,4km
Na optimaal gebruik te hebben gemaakt van de rust dag was ik er weer helemaal klaar voor. De dag zou nadat we de baai uit waren goed beginnen met een immens modderveld. Het pad zou verder lijden door het bos over het strand en verschillende smalle kreekjes naar Prion Beach. Hier zouden we na ongeveer 4 kilometer over het strand te hebben gelopen beslissen of we New River lagoon per roeiboot of al lopen zouden oversteken. Helaas was riviermonding te diep waardoor we het Lagoon per roeiboot over zouden moeten steken wat een hoop extra tijd en werk betekende. Omdat het ondertussen al bijna drie uur was we nog niet geluncht hadden en niet iedereen voor het donker het geplande kamp zouden bereiken besloten om voor vandaag niet meer verder te lopen en onze tenten op te zetten bij de boot crossing. Dit betekende dat we de rest van de middag nog konden relaxen maar dat er de volgende dag meer kilometers gelopen moesten worden.

Dag 7 Prion Boat crossing → Granite Beach
12,1km
Waar we de rest van de trip ongelofelijk veel geluk hebben gehad met het weer en de meeste regen s ‘nachts hebben gehad was dit de enige regenachtige dag. Dit bracht met zich mee dat de toch al modderige paden nog modderiger waren en op sommige stukken zelfs het water naar beneden kwam via het pad. Voor de rest was het grootste deel van de dag het zelfde zoals alle andere. Het enige verschil was dat dit keer de oceaan erg wild was dit bracht naast het glad worden van de paden nog een ander gevaar met zich mee want op sommige stukken kwam het water zo ver dat we de stukken die we moesten lopen echt moesten timen anders kon je zomaar omver geblazen worden door de zee die ver het land op kwam. Dit was vooral bij Suprise bay waar we nog een rivier oversteek hadden voor lunch en Granite beach waar we langs de klif op het strand liepen het geval, vooral Granite beach was erg spannend. Je kan namelijk geen kant op als je onder langs de klif loopt en de zee soms angst aanjagend dicht bij komt. Gelukkig bereikten iedereen veilig het kamp en klaarde het in de loop van de avond op waardoor het een koude nacht beloofde te worden.

Dag 8 Granite Beach → South Cape Rivulet
9,1km
Dag 8 word over het algemeen als een van de zwaarste dagen van de tocht gezien. De reden hiervoor is dat je na al meer dan 60km in de benen te hebben de South cape range over moet steken wat 715 hoogte meters zowel stijgend als dalend betekend verspreid over de dag. Ik moet zeggen dat ik dag 4 persoonlijk zwaarder heb ervaren maar de dag was er niet minder zwaar om. Door de nodige regen val moesten we het overgrote deel van de dag door de modder ploeteren en op dit stuk van de track waren ook nog eens de diepste modderpoelen te vinden wat het niet makkelijker maakte. Sommige van deze poelen zijn namelijk zo diep dat en volwassen persoon erin kan verdwijnen. Oppassen geblazen dus! Gelukkig leiden onze guides ons om de diepste poelen heen maar de modder kwam bij de meeste van ons toch echt over de knieën. Voordat we het kamp bereikten moesten we nog de South cape rivulet oversteken. De zee kwam op sommige momenten erg ver de rivier op wat het erg verraderlijk maakte. De regen van de afgelopen dag hielp ook niet mee want hierdoor was de rivier flink gestegen. Ben samen met Ken(een van de guides) op onderzoek uitgegaan om de beste plek van oversteken te vinden. We kwamen tot de conclusie dat we de rivier monding de beste plek was maar we het wel juist moesten timen want de diepte verschilde daar van tot de heupen tot ruim over de schouders door de inkomende golven. We waren bij de rivulet na ep dus beter zou het niet worden. Snel schoenen uitgedaan en met de backpack op mijn schouders op het juiste moment met nog een aantal andere de rivulet overgestoken. Het bleek dat we niet allemaal in een keer de overkant gehaald hadden omdat een aantal twijfelde. Zij zouden dus bij de volgende mogelijkheid gaan. Ze gingen echter te vroeg waardoor het water hoger was en stroming erg sterk. De stroming greep liz haar backpack en haalde haar onderuit maar door het gewicht van haar backpack kon ze niet meer opstaan en dreigde ze door de stroming meegenomen te worden richting de surf met grote omslaande golven. Mijn ervaring als toezichthouder in het zwembad dus weer in praktijk kunnen brengen en liz nog net optijd weer overeind te helpen en uit het water te krijgen. Was nu wel helemaal nat dus snel droge kleren uit de backpack gehaald en met een aantal burpee’s mezelf weer opgewarmd water was namelijk niet bepaald warm.

Dag 9 South Cape Rivulet → Cockle Creek
11,4km
Dit is was de laatste dag van de track. Iedereen was er na 8 dagen wel aan toe om de track te eindigen maar voordat het zover was zouden we eerst nog een stuk moeten lopen. Voor de eerste twee uur zou het pad langs de kustlijn leiden wat nog een aantal spectaculaire uitzichten met zich mee bracht waarna het landinwaarts richting cockle creek zou lopen. Vooral het laatste deel van de tocht richting Cockle Creek was in erg goede conditie waardoor de laatste kilometers extra snel gingen. Iets na elf bereikte ik als een van de eerste Cockle Creek en in de volgende uren zou de rest een voor een binnen komen. Toen iedereen de eindstreep bereikt had zijn we met zijn alle in een al wachtend busje gestapt dat ons terug zou brengen richting Hobart. Onderweg nog gestopt voor lunch in een plaatselijk restaurantje. Tegen het eind van de middag kwamen we in Hobart aan en zat de trip er dan toch echt op. S’avonds nog met de hele groep gezellig uit eten geweest waarna iedereen weer zijn eigen weg ging.

Verassing! Ik heb weer een filmpje gemaakt kopieer onderstaande link om een impressie te krijgen wat ik deze 9 dagen zoal gezien heb.
https://www.youtube.com/watch?v=R4uy9bmmuEA&feature=youtu.be

Zoals het er nu naar uit ziet ben ik waarschijnlijk nog tot aan begin Juni in Tasmanië. Ik probeer een woofing baan te vinden op een boerderij of iets in die richting zodat ik mogelijk een tweedejaars visum kan aanvragen. Hiervoor moet je namelijk minimaal 3 maanden op een boerderij gewerkt hebben. Omdat het hier in Tasmanië momenteel winter begint te worden zijn er niet veel boerderijen die betaald werknemers zoeken. Hierom heb ik gekozen voor Woofing wat betekend dat je werkt voor accommodatie en eten wat mijn kans op een baan vergroot. Hoe de komende weken gaan lopen heb ik nu nog geen enkel idee van maar dat gaan we beleven. Geniet van het aankomende zomerse weer hier in Tasmanië word het steeds kouder...